περισσεύματα αγάπης ...

Σήμερα στο κυριακάτικο τραπέζι κάναμε μια "εποικοδομητική" συζήτηση και οι πέντε.

Είναι χρόνιο το αίτημα των κοριτσιών να πάρουμε ένα σκυλάκι.

Κι εξίσου χρόνια είναι η άρνησή μου. Βέβαια έχω 3 ατράνταχτα επιχειρήμματα:

1ον Είχαμε 2 χάσκυ και τα χάσαμε και τα δυο από λεϊσμανίαση. Δεν θέλω να ξαναπεράσω τα ίδια.

2ον Όταν είχαμε τα σκυλιά τα παιδιά δεν ασχολούνταν καθόλου μαζί τους. Ούτε βόλτα ούτε φαγητό, δεν νοιάζονταν για τίποτα. Βέβαια τότε ήταν πολύ μικρά.

3ον Την ίδια μοίρα είχαν και οι 3 νεροχελώνες. Ψόφησαν η μια μετά την άλλη και τα κορίτσια δεν ασχολήθηκαν καθόλου πέρα από τα 15 πρώτα λεπτά της εμφάνισής τους στο σπίτι μας.

Ολοκληρώνοντας την τοποθέτησή μου πρόσθεσα:

- Κορίτσια,  όταν αισθανθώ ότι έχω περίσσευμα αγάπης,  προτιμώ να υιοθετήσω ένα συριάκι ή ένα παιδί με ειδικές ανάγκες. Τι λέτε κι εσείς ; Θα θέλατε ένα θετό αδερφάκι;

- Εσύ μαμά,  καλά καλά δεν τα καταφέρνεις μ' εμάς που έχουμε κανονικές ανάγκες, θα τα καταφέρεις με παιδί με ειδικές ανάγκες; ( Ευαγγελία )

- Ποτέ δεν ξέρεις, με το ξένο θα είναι αλλιώς.

- Μα δε θα 'ναι ξένο , δικό μας θα 'ναι. ( Μαρία )

 - Πολύ σωστά,  αφού εσείς απορροφάτε σχεδόν όλη την ενέργειά μου δεν θα 'χω καθόλου χρόνο και κέφι ν' ασχοληθώ και με κατοικίδια. Οπότε μια χαρά είμαστε κι έτσι. Όταν μεγαλώσετε βλέπουμε.